Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Πως μας εξαπατούν ;


Εγκληματικές ενέργειες που εμφανίζονται ως "Ιατρική"
Η ικανότητα της ψυχιατρικής να πείθει κυβερνήσεις και άτομα ότι οι εγκληματικές τους ενέργειες είναι "ιατρική", είναι ένα ολόκληρο οικοδόμημα ψευδών "διαγνωστικών " κριτηρίων. Έχει συνεχιστεί επί δεκαετίες και, μέχρι τώρα, έχει φτάσει παράλογα ύψη.

Σε ανθρώπους με φυσιολογικά, καθημερινά προβλήματα στη ζωή γίνεται η διάγνωση από τους ψυχιάτρους ότι έχουν μια "πνευματική ασθένεια":

Ο πάσχων από ημικρανία έχει μια "διαταραχή πόνου". το παιδί που κάνει νευρικές κινήσεις ή είναι πολύ δραστήριο στο παιχνίδι είναι "υπερδραστήριο". το άτομο που σταματάει το κάπνισμα ή το να πίνει καφέ έχει μια "διαταραχή νικοτίνης" ή υποφέρει από "δηλητηρίαση καφεΐνης". Αν τραυλίζεις, είναι μια "ψυχική ασθένεια". Αν έχεις ένα χαμηλό βαθμό στα μαθηματικά, είναι μια "αναπτυξιακή διαταραχή αριθμητικής". Αν έχεις προβλήματα στο να συνθέτεις εκφραστικό γραπτό κείμενο ή έχεις φτωχική οργάνωση παραγράφων, αυτό δεν είναι, βάσει των ψυχιατρικών προτύπων, ένα πρόβλημα που θα έπρεπε να διορθώσει ο δάσκαλός σου, αλλά "αναπτυξιακή διαταραχή γραπτής έκφρασης".


Θυμάσαι που οδηγούσες τη μητέρα σου σε απόγνωση όταν προτιμούσες, σα νήπιο, να τρως μη θρεπτικές τροφές; Σύμφωνα με το "Διαγνωστικό Στατιστικό Εγχειρίδιο" της ψυχιατρικής (DSM IV) πιθανώς είχες μια "διαταραχή διατροφής". Ως έφηβος, διαφωνούσες με τους γονείς σου; Αν ναι, αυτό δεν ήταν πόνοι της ανάπτυξης ή προσπάθεια να διεκδικήσεις την ανεξαρτησία σου, αλλά "διαταραχή αντιδραστικής απείθειας". Αν η γιαγιά σου δε μπορεί να θυμηθεί πού είναι τα παπούτσια της και το αν πλήρωσε το λογαριασμό του ηλεκτρικού εκείνο το μήνα, υπάρχουν καθορισμένες ψυχιατρικές αιτίες για να τη μεταφέρεις σε μια ιδιωτική κλινική ή ψυχιατρικό νοσοκομείο. Προφανώς υποφέρει από άνοια.

Το παιχνίδι εδώ είναι απλό. Δεν είναι περισσότερο από μια απόπειρα συγκέντρωσης δουλειάς. Και ο κίνδυνος είναι ότι όταν σε "φυσιολογικούς" ανθρώπους γίνεται διάγνωση ότι είναι πνευματικά άρρωστοι και η φυσιολογική συμπεριφορά επανακαθορίζεται, οποιοσδήποτε μπορεί να προσβληθεί η μητέρα σου, ο πατέρας, η κόρη, ο γιος ή ο γείτονας.

Οι ψυχίατροι διεκδικούν τον τίτλο του "ιατρικού επαγγελματία", ώστε να προσδώσουν νομιμότητα στις διακηρύξεις τους. Αλλά αυτό είναι μια ακυριολεξία παρόμοια προς έναν αξιωματική της Ναζιστικής Γκεστάπο που ισχυριζόταν ότι ήταν ένας ραβί. Ενώ απαιτείται να λάβουν ένα ιατρικό δίπλωμα ως προϋπόθεση για να εισέλθουν στην ειδικότητα της ψυχιατρικής, έχουν, στην πραγματικότητα, προδώσει πικρά εκείνη την τιμημένη κληρονομιά και τον αρχαίο, εν τούτοις ακόμη έγκυρο, όρκο του Ιπποκράτη να "μη βλάψουν".

Αν άξιζαν το μισθό τους, θα ήταν ικανοί να κάνουν σωστή διάγνωση και να θεραπεύουν τις σωματικές αρρώστιες που εκδηλώνονται σαν πνευματική κατάπτωση.

Περαιτέρω, είναι καιρός που το ιατρικό επάγγελμα αποσύνδεσε τον εαυτό του από αυτή την αγυρτεία και αρνήθηκε να δώσει στην ψυχιατρική την εμπιστοσύνη που δανείστηκε από ένα ιατρικό πτυχίο το οποίο τότε δε χρησιμοποιεί. Αν οι γιατροί, αντί του να παραπέμπουν "προβληματισμένους" ανθρώπους στα ψυχιατρικά χέρια, χρησιμοποιούσαν τις διαγνωστικές τους ικανότητες, θα ανακάλυπταν τη βαθύτερη σωματική κατάσταση πίσω από την ονομαζόμενη παραφροσύνη, που συχνά είναι λίγο περισσότερο από την απελπισία γι' αυτό το άλυτο και επίμονο πρόβλημα. Αυτοί οι άνθρωποι τότε θα ακολουθούσαν μια ανθρωπιστική αγωγή και σε συμφωνία με τον όρκο του Ιπποκράτη.


Οικογενειακός γιατρός για πάνω από 17 χρόνια στην Καλιφόρνια, η Δρ. Megan Shields είπε,
"Οι γιατροί έχουν τη γνώση και την αρμοδιότητα να ανακαλύψουν τη βαθύτερη σωματική αιτία των συναισθηματικών και πνευματικών διαταραχών και να την αποκαταστήσουν χωρίς να προσφύγουν σε ψυχοτρόπα φάρμακα, ηλεκτροσόκ ή άλλες ψυχιατρικές πρακτικές".
Ένα Τυπικό Ιστορικό

Ένα 18χρονο κορίτσι παραπονέθηκε στο γιατρό της για λήθαργο και κατάθλιψη. Κουρελιαζόταν από αναποφασιστικότητα, αβεβαιότητα για το ποιο δρόμο καριέρας να ακολουθήσει. Ο γιατρός πρόχειρα είπε ότι ήταν "νεύρα" και το ίδιο πρόχειρα συνέστησε αντικαταθλιπτικά. Μέσα σε ώρες από τη λήψη των χυχοφαρμάκων, το κορίτσι άρχισε να παθαίνει σκοτοδίνες, δοκιμάζοντας περιόδους αναισθησίας.

Η φαρμακευτική αγωγή άλλαξε απλώς σε πιο ήπια ηρεμιστικά. Με αυτά, το κορίτσι έγινε ακόμα περισσότερο ληθαργικό και χωρίς ενδιαφέρον. Και πήρε βάρος. Σαν έφηβη, η "απόκτηση βάρους" δεν ταίριαζε στη δημοφιλή εικόνα των γυναικείων περιοδικών. Έγινε περισσότερο θλιμμένη.
Στάλθηκε σε έναν ψυχίατρο, ο οποίος διέγνωσε ότι υπέφερε από κατάθλιψη. Της χορήγησε χάπια μείωσης του βάρους για να καταπολεμήσει το πάχος που προξενήθηκε από τα ηρεμιστικά. Ο συνδυασμός των χαπιών του είδους των αμφεταμινών και των ηρεμιστικών την εκτόξευσαν σε μια κατάσταση σα "να βρίσκεται παντού", την οποία ο ψυχίατρος τότε διέγνωσε ως "μανιοκαταθλιπτική".

Μετά από πολλούς μήνες, είχε γίνει τόσο θλιμμένη ώστε δεν ήθελε να προσαρμοστεί κοινωνικά. Ο ψυχίατρος τότε τη διέγνωσε ως "παρανοϊκή". Και συνέστησε αγωγή με ηλεκτροσόκ. Μετά από 10 συνεδρίες απ' αυτό, δε μπορούσε να θυμηθεί τα ονόματα των συμμαθητριών της, δε μπορούσε πια να διαβάζει ή να γράφει κανονικά και φυτοζωούσε μπροστά από τη συσκευή της τηλεόρασης κάθε μέρα, αναρωτούμενη γιατί η ζωή είχε γίνει τόσο άσχημη.

Η απειλή του ακούσιου εγκλεισμού από τον ψυχίατρο της έδωσε τελικά την απάντηση: η ψυχιατρική. Ένας φίλος τη γνώρισε σε ένα μέλος της CCHR, το οποίο της συνέστησε να δει έναν αρμόδιο γιατρό. Τα τεστ έδειξαν ότι είχε έναν υπολειτουργούντα θυρεοειδή. Από τη στιγμή που ακολούθησε ιατρική θεραπεία, η 'κατάθλιψη" εξαφανίστηκε!:

Η ψυχιατρική την είχε βλάψει σωματικά και έχασε πέντε χρόνια από τη ζωή της. Μια κατάλληλη ιατρική εξέταση την έσωσε σε λιγότερο από μία ώρα.

Αυτή η ιστορία είχε ένα αίσιο τέλος. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδων που δεν είχαν. Και παρά την αναρμοδιότητα, κτηνωδία και κατάχρηση που απεικονίζει, είναι μόνο η κορυφή ενός πολύ βάρβαρου παγόβουνου.



Δεν υπάρχουν σχόλια: