Τι κρύβεται πίσω από τις μάσκες

Ομιλία του Γιώργου Γιαννουλόπουλου στο μάθημα του Κοινωνικού Αποκλεισμού, στο τμήμα Ψυχολογίας του ΑΠΘ, στις  17/01/2011

____________________

Ονομάζομαι Γιαννουλόπουλος Γιώργος, εργάζομαι στο «Καφενείο Μας» του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής, είναι το γνωστό Δαφνί. Είμαι μέλος και περιστασιακά εκπρόσωπος των επιζώντων της Ψυχιατρικής. Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ. Το αν χαίρεστε κι εσείς δεν το ξέρω. Βρίσκομαι εδώ χάρις σε μια πρωτοβουλία του καθηγητή Μπαϊρακτάρη προκειμένου να εξοικειωθείτε με το μελλοντικό αντικείμενο της εργασίας σας αν είστε τυχεροί και βρείτε.

Το θέμα είναι: Τι κρύβεται πίσω από τις Μάσκες.

Κατ’ αρχήν ένας άνθρωπος χαρακτηρίζεται ασθενής όταν η κατάστασή του διαφοροποιείται από την πεπατημένη αντίληψη περί υγείας η οποία τις περισσότερες φορές είναι υποκειμενική ή αποσπασματική.

Ιδίως όσον αφορά τη λεγόμενη ψυχική υγεία εκτός από υποκειμενική εξαρτάται από την εκάστοτε πολιτισμική εποχή και κυρίως από τα βραχυπρόθεσμα  συμφέροντα του συστήματος. Ονομαστό παράδειγμα η μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή στην Αγγλία κατά την οποία η γνωμάτευση ψυχασθενής περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στους γεννηθέντες με αλλοιώσεις του εγκεφάλου και στους έχοντες πολύ χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Ο λόγος; Οι πολύ μεγάλες απώλειες, λόγω του πολέμου, σε στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό και η πιεστική ανάγκη για εργατικά χέρια προκειμένου να ξαναχτίσουν και να λειτουργήσουν τις πάσης φύσεως κατεστραμμένες υποδομές τους.

Σήμερα η άποψη του συστήματος έχει φθάσει σε τόσο εξτρεμιστικό επίπεδο, που να ορίζει τις ιδιότητες και τα γνωρίσματα των ψυχασθενειών, όπως χαρακτηρίζει τις ενστικτώδεις αρνήσεις συμμετοχής σε μια ρομποτική κοινωνία, και σε έναν απολύτως προβλέψιμο και ελεγχόμενο τρόπο και διάρκεια ζωής, με πολιτικά μανιφέστα όπως σωστά ονομάζουν πολλοί το D.S.M. (Αμερικάνικο σύστημα κατάταξης ψυχασθενειών). Με βάση αυτά τα μανιφέστα αποφασίζεται ποιος θα χαρακτηρίζεται ψυχικά υγιής, δηλαδή θα έχει τις ιδιότητες που επιτρέπει το σύστημα στους πειθήνιους και αναλώσιμους δούλους του. Όλοι οι άλλοι υπό επιτήρηση και έμμεσα ή και ευκαιρίας δοθείσης άμεσα σε καταστολή. Δεν αντιλαμβάνομαι σε τι διαφέρει ως προς τα αποτελέσματα με το πρόγραμμα ψυχικής υγιεινής των Ναζί. Σήμερα οι λεγόμενοι ψυχασθενείς πεθαίνουν από τα ψυχοφάρμακα και ειδικά τις συνέργειές τους και παρενέργειές τους πολύ-πολύ πριν την ώρα τους. Και μάλιστα από αρρώστιες άγνωστες σχεδόν παλαιότερα στο χώρο. Η προσπάθεια που έκανε το σύστημα να βρει τρόπο να συνδέσει τις χαρακτηριζόμενες ψυχικές διαταραχές με κάποια δυσλειτουργία του βιολογικού σώματος δεν απέδωσαν, γιατί απλώς δεν υπάρχει συσχετισμός και η προσπάθεια έγινε όχι για άλλον λόγο αλλά για να βρεθεί τρόπος να δικαιολογηθούν οι διώξεις ενάντια σε μια διαρκώς αυξανόμενη κατηγορία πολιτών.

Η διάγνωση ψυχασθενής ήταν και είναι πολιτική πράξη. Και εννοώ φυσικά τον σκληρό πυρήνα της λεγόμενης ψυχικής διαταραχής, τη σχιζοφρένεια, και όχι τις προσωρινές και παροδικές αποδιοργανώσεις που συμβαίνουν σε όλους τους έμβιους οργανισμούς. Σε τελική ανάλυση με τη δύναμη της ισχύος επιβάλλεται η όποια άποψη της εξουσίας περί ψυχικής υγείας και όχι μόνο, π.χ. περί δικαίου, περί σωστού, περί νόμιμου ή μη…

Δεν υπάρχει πιστότερος φίλος, και συνάμα πιστότερος υπηρέτης της εξουσίας από την Ψυχιατρική. Το έχει δείξει από την εποχή της ιδρύσεώς της, μέχρι και σήμερα και προφανώς θα το δείχνει και στο μέλλον, σε δημοκρατίες και δικτατορίες, σε φασισμούς και ναζισμούς και κομμουνισμούς. Κάθε καθεστώς έχει και τις αντίστοιχες ψυχιατρικές υπηρεσίες και σε αντάλλαγμα η εξουσία επισημοποίησε την Ψυχιατρική ως επιστήμη και την χρησιμοποίησε σαν νούμερο ένα εργαλείο για να επιλέγει για αυτήν ποιός θα είναι αποδεχτός και ποιός θα αχρηστεύεται ως επιζήμιος. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να αχρηστευθεί κάποιος. Νομότυπα. Ψυχιατρική σημαίνει ιατρική της ψυχής. Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε το ποσοστό των ψυχιάτρων που πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής καθώς και το λόγο που δεν ζητούν να αλλάξει η ονομασία της κατ’ αυτούς επιστήμης τους γιατί η ονομασία παραπέμπει σε κάτι που δεν υπάρχει για αυτούς, την ψυχή.

Οι φωτεινές εξαιρέσεις ανθρωπιστών επαγγελματιών του γενικότερου ψυχιατρικού χώρου δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αντισταθμίσουν την σκοτεινή φύση αυτού του στυγνού κατασταλτικού μηχανισμού, ο οποίος στη διάρκεια της ύπαρξής του ανέλαβε εργολαβικά να υλοποιήσει όλες τις θεωρίες αποκλεισμού και διαίρεσης των ανθρωπίνων όντων σε αποδεχτούς και μη από το σύστημα. Σε πολλές δε περιπτώσεις πρωταγωνίστησε και στον άμεσο βιολογικό αφανισμό τους.

Να τονίσω ότι οποιοσδήποτε χορηγεί συνειδητά οτιδήποτε σε ποσότητα και πυκνότητα, που μακροπρόθεσμα προκαλεί μη αναστρέψιμη βλάβη ή θάνατο, είναι απολύτως υπεύθυνος για αυτό, και αυτό δεν αφορά μόνο τα ψυχοφάρμακα ή γενικότερα τα φάρμακα, αλλά όλων των ειδών τις χημικές ουσίες που εν πολλοίς μας δηλητηριάζουν. Από τα πρόσθετα στις τροφές, τα γνωστά Ε, παραδείγματος χάρη τη Χάι φρουκτόζη, από τροποποιημένο-μεταλλαγμένο καλαμπόκι που μένει στο συκώτι στον αιώνα τον άπαντα γιατί δεν ανακυκλώνεται από τον οργανισμό και περιέχεται από τα αναψυκτικά μέχρι τις καραμέλες και από τον χαλβά μέχρι τα μπισκότα, και είναι μια από τις κύριες αιτίες της εμφάνισης του διαβήτη, από αυτά που κρύβονται πίσω από τα μη ανακοινώσιμα «επιτρεπόμενα πρόσθετα» στα τρόφιμα, στα απορρυπαντικά, στα εντομοκτόνα, στα αρώματα, από τον εφιάλτη του χλωρίου κτλ. κτλ. Και βέβαια μην ξεχάσουμε το αίσχος των ελληνικής παραγωγής τζενέρικς-γενόσημων, τα οποία πέραν των άλλων μειονεκτημάτων που τα καθιστούν επιζήμια, πολλά δεν έχουν και τους οδηγούς-ουσίες για να γίνουν αξιοποιήσιμα από τον οργανισμό, δηλαδή είναι από άχρηστα ως επικίνδυνα, αντί να πωλούνται 30% της τιμής των αυθεντικών πατενταρισμένων φαρμάκων όπως πρέπει να πωλούνται τα αντίγραφα, έχουν φτάσει να πωλούνται μέχρι και 90% της τιμής τους στη χώρα μας. Και δυστυχώς προωθούνται όλο και από πιο πολλά ταμεία αν και η χρήση τους είναι χειρότερη από ρωσική ρουλέτα κάποιες φορές. Λυπάμαι, αλλά εδώ τα καθάρματαδεν είναι οι πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες. Και η σχέση ζημίας-ωφέλειας δεν είναι λάστιχο να την τραβάμε όσο θέλουμε και όταν θέλουμε. Πίσω από την λέξη Ψυχιατρική κρύβεται πολύς πόνος – πολύ φρίκη – πολύς τρόμος.

Διαβάστε τι αναφέρει ο αγανακτισμένος Τόμας Σαζ για τους δήθεν μεγάλους ψυχιάτρους του 19^ου αιώνα. Τα προγράμματα Τ4 της Γερμανίας του Χίτλερ δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα υπήρχαν αν δεν υπήρχαν αυτοί οι παλαιότεροι ψυχίατροι για να ανοίξουν το δρόμο. Και φυσικά και το Τ4 ψυχίατροι το σχεδίασαν και το εκτέλεσαν. Μέχρι που από αυτά που γίνονταν αγανάκτησαν και τα μέλη του ναζιστικού κινήματος. Όπως αναφέρει και ο Φουκώ στο βιβλίο του «Οι μη Κανονικοί», ο νέος ρατσισμός, εκείνος ο ρατσισμός που χαρακτηρίζει τον 20^ο αιώνα ως μέσο εσωτερικής άμυνας μιας κοινωνίας απέναντι στους μη κανονικούς της γεννήθηκε από την Ψυχιατρική. Μόνο που ξέχασε να αναφέρει ο Φουκώ ότι κάθε καθεστώς έχει τα δικά του κριτήρια για το τι σημαίνει τρελλός.

Δηλαδή δεν γεννήθηκε από την Ψυχιατρική αλλά η Ψυχιατρική υλοποίησε και υλοποιεί τις καθεστωτικές διώξεις ενάντια σε αυτούς που το εκάστοτε καθεστώς θεωρεί μη κανονικούς.

Όσο για το «εσωτερική άμυνα μιας κοινωνίας απέναντι στους μη κανονικούς» έχετε τη γνώμη ότι χρειάζεται μια τεράστια στρατιά από ψυχοβγάλτες όπως τους ονόμαζε η αξέχαστη και παθούσα Μαλβίνα Κάραλη μαζί με άλλο τόσο βοηθητικό και πάσης φύσεως υποστηρικτικό προσωπικό μέσα σε ένα χορό δεκάδων  ή εκατοντάδων Δισεκατομμύριων και ένα γιγάντιο λεφούσι που ζει, κινείται, οργιάζει και κερδοσκοπεί και ρημάζει το χώρο για να ελέγξουν είτε τον τρελλό του χωριού είτε κάποια μεμονωμένα άτομα που κατά καιρούς εμφανίζουν έντονη ή και ακραία αταβιστική συμπεριφορά; Ποιό τέλος πάντων θεωρούν ότι είναι το ποσοστό των μη κανονικών σε μια κοινωνία και ποιες ιδιότητες θεωρούν μη κανονικές;

Όπως το σύστημα επιλέγει ποιος και κυρίως μέχρι που θα το κρίνει έτσι γίνεται και με τους ψυχιάτρους. Η ηθική και η επιστημονική τους επάρκεια θεωρούνται δεδομένα. Για ποιο  λόγο;

Αν τολμήσει κάποιος που οι ίδιοι έχουν χαρακτηρίσει ψυχασθενή άρα για πολλούς από αυτούς κατώτερο ον, να διατυπώσει οποιαδήποτε κρίση στα παραπάνω, θεωρείται ότι έχει περάσει το όριο που οι ίδιοι έχουν ορίσει για αυτόν. Έχω άμεση αντίληψη για αυτό το θέμα.

Δηλαδή στην ουσία επιτρέπουν στους «ψυχασθενείς» και όχι μόνο σε αυτούς, αντί να διατυπώνουν ορθές, με τον τρόπο που μπορεί ο καθένας, απορίες και κρίσεις, να λένε και να γράφουν αυνανισμούς, και να θεωρούνται και εν πολλοίς να είναι όσα λένε και όσα γράφουν δείγματα ψυχοπαθολογίας, και μετά να μπορούν να κάνουν επίδειξη της υποτιθέμενης ανωτερότητάς τους, της ευρυμάθειας τους, της συγκαταβατικότητάς τους, ιδιαίτερα της τελευταίας. Πώς θα αλλάξει γνώμη ο πλήρως χειραγωγούμενος πολίτης όταν ορισμένοι από τους κυρίως υπεύθυνους για την σημερινή κατάσταση πραγμάτων του χώρου, όχι μόνο νοιώθουν ότι είναι υπεράνω κριτικής, αλλά και σε αντίθετη περίπτωση μένουν έκπληκτοι για το «θράσος» ενός θεωρούμενου από αυτούς κατώτερου να σχολιάσει πράξεις ή κινήσεις τους με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον όποιο «κατώτερο». (Και αυτό το τελευταίο έχω ειδικούς λόγους που τα γράφω). Και συνεπάγονται και πολλά και κρυφά και ύπουλα.

(Από την παραπάνω κριτική εξαιρείται μια μικρή, πολύ μικρή μειοψηφία εργαζομένων στη λεγόμενη ψυχική υγεία που δυστυχώς δεν βλέπω να έχει αυξητικές τάσεις. Το αντίθετο θα έλεγα.)

Η πλειοψηφία των εργαζομένων εκεί ποτέ δεν αποδέχτηκε τις κινήσεις για τα δικαιώματα των ψυχασθενών, παρά μόνο σαν αστείο.

Το να αποχτήσουν οι ψυχασθενείς ίσα δικαιώματα με τους άλλους πολίτες το βλέπουν σαν το χειρότερο εφιάλτη τους, πολλά παράσιτα στο χώρο της ψυχικής υγείας, η ηθική των οποίων θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο με ορολογία που χρησιμοποιεί ο Θ. Πάγκαλος.

Δε μας φταίει έτσι αόριστα το σύστημα.

Μας φταίει προσωποποιημένα το υπηρετικό του προσωπικό. Οι πραγματικοί χωροφύλακές του.

Αν κάποιος υπαλληλίσκος του συστήματος προκάλεσε προβλήματα, τα προβλήματα δεν τα προκάλεσε το ίδιο το σύστημα. Τα προκάλεσε το συγκεκριμένο πρόσωπο ή πρόσωπα τα οποία επέλεξαν να κάνουν αυτό το επάγγελμα, το οποιοδήποτε επάγγελμα υπηρετικό του συστήματος. Στην ουσία επάγγελμα τραμπούκου, όπως και να το ονομάζουν οι ίδιοι ή οι αποχαυνωμένες από την προπαγάνδα μάζες. Όσο πιο προβεβλημένη η ιδιότητά τους τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη τους.

Αν όμως έχετε προσέξει τα συγκεκριμένα πρόσωπα ή τα πάσης φύσεως χωροφυλακίστικα επαγγέλματα, έχουν μόνο δικαιώματα πάνω στους πολίτες. Ποτέ υποχρεώσεις στην ουσία. Και πάντα είναι υπεράνω κριτικής με την εξαίρεση ορισμένες γενικές ιδεολογικές προσεγγίσεις. ΤοΓενικές έχει σημασία γιατί είναι αόριστες στο γενικότερο σύστημα και όχι στα επιμέρους υπαίτια τμήματά του.

Απ’ όλους τους μηχανισμούς ελέγχου και καταστολής που έχει δημιουργήσει το σύστημα για να προστατεύσει τις ζωτικές του ανάγκες ο πιο αποτρόπαιος είναι αυτός που είναι αποδεχτός από τους ηλίθιους υπηκόους του με το όνομα Ψυχιατρική, μέχρι να έρθει η σειρά τους. Και έρχεται σιγά-σιγά. Βελούδινα, πολύ βελούδινα.

Σε περίπτωση αντιδικίας με τον «άρρωστο», ο ψυχίατρος είναι κατά κανόνα με τον ψυχίατρο. Δεν είναι τυχαίο που το σύνολο των ψυχιάτρων αποκαλείται ιερατείο.

Και επειδή πολλοί αναρωτιούνται γιατί σε κάθε δραστηριότητα μας η θεματολογία είναι καταγγελτική και περιστρέφεται γύρω από τη διεκδίκηση θεσμικών δικαιωμάτων κυρίως, (εδώ θα εξαιρέσω μερίδα χαρακτηρισμένων ψυχασθενών οι οποίοι ασχολούνται με το χώρο της διεκδίκησης από χόμπυ γιατί έχουν και το χρόνο και το χρήμα για αυτό. Δεν ανήκω σε αυτούς και δεν τους συμπαθώ ιδιαίτερα. Ούτε και έχω κανέναν λόγο να νιώθω συναδελφικότητα με κάποιον που ανήκει σε ανώτερη κοινωνική και οικονομική τάξη. Το μέλλον του είναι στη σιγουριά. Το δικό μου και των ομοίων μου είναι αόριστο).

Εμείς ασχολούμαστε με τη διεκδίκηση γιατί με το έτσι θέλω μας έριξαν σε μια κατηγορία πληθυσμού χωρίς δικαιώματα και μας διατηρούν εκεί για κερδοσκοπικούς λόγους και για πυρήνα γύρω από τον οποίο ενσωματώνουν και άλλες ευρύτερες ομάδες του πληθυσμού για λόγους ελέγχου, στερώντας τους τα δικαιώματα των άλλων πολιτών, όσα έμειναν και στους άλλους πολίτες. Αυτή μας η δραστηριότητα είναι μονόδρομος. Με την περιθωριοποίηση, την γκετοποίηση, την υποτίμηση της αξιοπρέπειάς μας, πολλές φορές από ελεεινά υποκείμενα, μας σκοτώνουν κοινωνικά πριν να μας σκοτώσουν βιολογικά. Χωρίς καμιά τύψη. Ενδιαφέρονται για τα λεφτά που θα πάρουν πατώντας πάνω μας και το χαβιάρι ή το παντεσπάνι που θα φάμε με αυτά. Κι εμείς κινδυνεύουμε να μας κόψουν τα βοηθήματα και τις συντάξεις γιατί γίναμε «καλά». Αυτός είναι και ο λόγος που δε δραστηριοποιούνται και πολλοί στο δικό μας χώρο. Φοβούνται και στην ουσία εκβιάζονται. Γι’ αυτό δε θέλουν και πολλοί εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχικής υγείας να έχουμε ίσα δικαιώματα με τους άλλους πολίτες. Το πρώτο που θα κάναμε θα ήταν να ζητήσουμε λογαριασμό από τους επαγγελματίες της μάσας. Πολλούς τους καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά. Υποστηρίζουν ότι το μόνο που επιζητούν με τις δραστηριότητές τους είναι το καλό μας και στην ουσία «θυσιάζονται», ενώ το μυαλό τους είναι στον τρόπο που θα βγάλουν χρήματα από τον πόνο των δικών μας και των οικογενειών μας. Τουλάχιστον οι Ναζί είχαν ένα ιδεολογικό υπόστρωμα που τα έκαναν αυτά που έκαναν σε εμάς. Αυτοί εδώ σκέπτονται μόνο το χρήμα. Τους θεωρώ χειρότερους. Κατά καιρούς γράφονται για αυτούς πολλά στα ΜΜΕ. Αλλά δε δίνεται καμία συνέχεια. Δεν παραξενεύομαι για αυτό. Μέχρι πότε θα τους αντέξουμε; Πεθαίνουμε σαν τις μύγες και σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ένας κόσμος ολόκληρος, όπως το έχω ξαναπεί, κινείται γύρω από την κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενη ψυχική υγεία. Δεκάδες δις ή περισσότερα έχουν σπαταληθεί για αυτή. Ποιος τα έφαγε; Γιατί φαγώθηκαν; Και ποιοι εξακολουθούν να τα τρώνε; Ποιοι άφησαν τους ιδιώτες να μπουν στο χώρο της ψυχικής υγείας και να αλωνίζουν με τόσο θράσος. Ποιος τους καλύπτει. Ποιοι θέλουν να ξεπουλήσουν τα πάντα στους ιδιώτες. Ποιοι σπρώχνουν τους ψυχασθενείς και τις οικογένειές τους στα ιδιωτικά ψυχιατρεία. Πόσες άδειες έχουν δοθεί από την αρχή τηςδήθεν ψυχιατρικής μεταρρύθμισης για ιδιωτικά ψυχιατρεία και ΜΚΟ. Η φρασεολογία που χρησιμοποιούν οι ιδιώτες κερδοσκόποι για να μην τους χαρακτηρίσω αλλιώς, στις ανακοινώσεις τους, κάνει τον ανίδεο πολίτη να θεωρεί ότι οι ιδιωτικές κερδοσκοπικές, το τονίζω, επιχειρήσεις είναι κάτι σαν παράρτημα του Δημοσίου και ότι Το Δημόσιο έχει υποχρέωση να τις χρηματοδοτεί. Το συμπέρασμα και το σύνθημα για όσους έχουν βέβαια τέτοιες τάσεις είναι: Κάνε κι εσύ μια ΜΚΟ όλο και κάτι θα αρπάξεις.

Έχει ελέγξει κανένας όλη τη σειρά των προσώπων που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στις χρηματοδοτήσεις, αδειοδοτήσεις, παροχές, προγράμματα πάσης φύσεως, από τις πηγές των χρημάτων-πιστώσεων μέχρι τους τελικούς παραλήπτες; Όποιας φύσης παραλήπτες και βέβαια δεν εννοώ μόνο τους ιδιώτες. Τι αυξήσεις τι επιδόματα και σε ποιους συγκεκριμένα. Δεν αμφιβάλλω ότι τα πιο πολλά έχουν γίνει νομότυπα. Εγώ δεν πιστεύω ότι το νόμιμο είναι πάντοτε και ηθικό. Το θέμα είναι ότι αντί να ξεσηκωθεί ο χώρος και να ζητήσει έλεγχοπροσώπων σχετικά με το πώς ξοδεύτηκαν, ή φαγώθηκαν τα λεφτά, υπάρχουν μόνο ιδεολογικές προσεγγίσεις του θέματος.

Aυτά όμως τα χρήματα σε κάποιες τσέπες κατέληξαν και σε αυτό το σημείο όλα είναι νεφελώδη. Μόνο ιδεολογικές προσεγγίσεις. Όμως ήταν πολλά τα λεφτά, και πολλά θα είναι με το νέο πακέτο το ΕΣΠΑ. Και στην πιάτσα της ευρύτερης περιοχής της ψυχικής υγείας υπάρχει πλέον μία τρομερή κινητικότητα…

Τελευταία ορισμένοι κύκλοι προσπαθούν να μετατρέψουν τους ΚΟΙΣΠΕ σε ένα είδος ΔΕΚΟ σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, που, όσα χρήματα ρίχνεις μέσα του ποτέ δεν θα γεμίζει. Πιστέψτε με, αυτό προσπαθούν να πετύχουν. Τώρα. Μένει να δούμε ποιος θα υπογράψει τα χαρτιά. Με τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων, και δεν εννοώ την οικονομική, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα υπογραφούν. Περισσότερα για τους ΚΟΙΣΠΕ μπορείτε να διαβάσετε στην ανακοίνωση που βγήκε μετά το συνέδριο της Θεσσαλονίκης την 1/10/2010. Και επειδή πολλά λέγονται για την έλλειψη προσωπικού στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας, μία πρώτη προσέγγιση είναι να βάλουν πρώτα από όλους τους Διοικητικούς να πάνε να δουλέψουν στα ψυχιατρικά τμήματα.

Παλαιότερα, με λιγότερο προσωπικό δεν είχαν ιδιαίτερες ελλείψεις. Δεν ήταν μόνο γιατί είχαν λιγότερες δομές ή λιγότερες παροχές ψυχιατρικής φροντίδας αλλά απ’ όταν από τη δεκαετία του 1980 η κάθε ειδικότητα στο δημόσιο και ευρύτερο Δημόσιο, ΔΕΚΟ κ.λπ. έσπασε σε πέντε ή και περισσότερες υποειδικότητες. Τότε άρχισε το πρόβλημα, γιατί από το να προσλαμβάνουν ένα άτομο τώρα προσελάμβαναν 5 και πλέον για να κάνουν την ίδια δουλειά, γιατί αν προσλάμβαναν έναν, αυτός δεν θα έκανε την «δουλειά» που θα αντιστοιχούσε στους υπόλοιπους, γιατί δεν «ήταν μέσα στα καθήκοντά τους». Αυτή είναι η έκφραση που χρησιμοποιείτο σε όλο το δημόσιο και χρησιμοποιείται ακόμα οπότε είναι φυσικό το ότι υπήρχαν και υπάρχουν ελλείψεις στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ.

Πόσοι επιτέλους θα προσληφθούν στο δημόσιο;

Ο μισός πληθυσμός της χώρας; Και ποιος θα τους πληρώσει όλους αυτούς;

Αν δεν τα λένε αυτά τα κόμματα είναι γιατί προστατεύουν την πελατεία τους.

Ο μόνος λόγος που δεν ανακοινώνεται ο ακριβής αριθμός όσων είναι στο μισθολόγιο του Δημοσίου πέραν από τις γελοιότητες των δήθεν 750.000 είναι γιατί θα ξεσηκωθεί κυριολεκτικά ο κόσμος αν συνειδητοποιήσει ότι 300.000-350.000 άτομα δουλεύουν στη βάση της παραγωγής για να ταΐζουν πολλά εκατομμύρια, πολλούς από αυτούς κηφήνες. Μαζί βέβαια με τους κορακοζώητους συνταξιούχους και των ΔΕΚΟ με τους αντίστοιχου επιπέδου συντάξεις και παροχές.

Με μερικά χτυπήματα στους υπολογιστές θα μάθαιναν πόσα βιβλιάρια υγείας του Δημοσίου υπάρχουν και πόσα άτομα καλύπτει κάθε βιβλιάριο.

Μιλάμε για τον μισό πληθυσμό του κράτους.

Αν νομίζετε ότι φύγαμε από το θέμα, δεν φύγαμε. Γιατί με κάποια ελάχιστη οικονομική άνεση η συντριπτική πλειοψηφία των χαρακτηρισμένων ψυχασθενών, ή τρελών αν θέλετε, (με την εξαίρεση αυτών που επιζητούν να χαρακτηρισθούν τρελοί για διάφορους δικούς τους λόγους) δεν θα υπήρχε λόγος και ευκαιρία από το σύστημα να χαρακτηρισθούν έτσι. Μόνο αν είχαν μία κάποια οικονομική ελάχιστη άνεση… Και φυσικά βάζω και τον εαυτό μου σε αυτούς. Αλλά τα λεφτά πάνε στους πάσης φύσεως ανθρωποφύλακές μας τους οποίους το σύστημα, το κράτος, τους χαρακτηρίζει απαραίτητους για την ομαλή λειτουργία του, απαραίτητους σαν ανθρωποφύλακες.

Και οι οποίοι λειτουργώντας με λογικές συμμορίας ζητούν διαρκώς προνόμια και λεφτά σε βάρος όλων των άλλων πολιτών και τα παίρνουν, τους τα παρέχουν γιατί χωρίς τους εμφανείς και μη μπράβους θα σηκώσουν κεφάλι αυτοί ακριβώς που για αυτούς έγιναν οι πάσης φύσεως υπηρεσίες και οργανισμοί των τραμπούκων του κράτους. Και επειδή δεν μας φτάνουν οι φόροι να τους πληρώσουμε, αυτά που εκβιαστικά απαιτούν ή τους παρέχονται δανειζόμαστε για να ζουν αυτοί καλά και εμείς σε ένα κράτος στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Επιστρέφοντας στους απασχολούμενους στην κατ’ ευφημισμό λεγόμενη ψυχική υγεία εκτός μίας μικρής, πολύ μικρής, μειοψηφίας ποτέ δεν ήθελαν ούτε για αστείο να ακούσουν για πραγματικά δικαιώματα των ψυχασθενών, γιατί η δουλειά που τους έχει ανατεθεί από το κράτος, το σύστημα, είναι η με φυσικά ή με χημικά μέσα καταστολή όσων οι συμπεριφορές τους βάσει των ειδικών νόμων και διατάξεων του είναι έξω από τα όρια που έχει θεσπίσει ως φυσιολογικά και αποδεκτά. Και έξω από τους κανόνες που γι’ αυτό πρέπει να διέπουν τον τρόπο δράσης κάθε υπηκόου του. Είναι η μόνη κατηγορία πολιτών, εκτός των επισήμων αρχών ασφαλείας που έχουν άδεια καταστολής και μάλιστα με χημικά μέσα των συμπολιτών τους.

Φανταστείτε τι θα γινόταν αν η αστυνομία έπιανε έναν πολίτη και τον πλάκωνε στις ενέσεις και στα χάπια πράγμα που συμβαίνει καθημερινά στα πάσης φύσεως ψυχιατρικά νοσοκομεία. Βλέπετε πόσο χρήσιμος είναι ο χαρακτηρισμός «ψυχασθενής»; Και για ποιόν λόγο το κράτος θα τον διατηρεί εσαεί;

Αν είχαμε ίσα δικαιώματα με τους άλλους πολίτες, τότε η φυσική και ειδικά η χημική καταστολή θα ήταν κακούργημα, οπότε ποτέ το κράτος δεν είχε σκοπό να δώσει ίσα δικαιώματα σε εμάς και τόσα χρόνια μας κορόιδευε, βάζοντάς μας διακοσμητικούς εδώ και εκεί. Και εξακολουθεί να μας βάζει, όσους βέβαια αποδέχονται τον ρόλο της γλάστρας. Όλο και κάποιους βρίσκει.

Πολλοί προσφέρονται μόνοι τους. Και προωθούνται. Αυτούς θέλουν να παρουσιάσουν σαν εκπροσώπους μας. Το μόνο «προσόν» που πρέπει να έχουν είναι να ακούν τη φωνή του κυρίου τους. Και το έχουν.

Αυτούς θεωρεί το κράτος ότι πρέπει να έχουμε σαν παράδειγμα.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Από την κρατική πολιτική μέχρι τον απλό νοσοκόμο, παρεμβάλλονται πολλοί, πάρα πολλοί, και αν αυτοί πρώτα δεν τον είχαν αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο δεν θα γινόταν τίποτα.

Και δεν υπάρχει στη λεγόμενη ψυχική υγεία μόνο το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Και ορισμένους από αυτούς θα πρέπει να τους κοιτάξει και κανένας ψυχίατρος. Αν είχαμε τα δικαιώματα των άλλων πολιτών να είστε βέβαιοι ότι θα τους κοίταγε.

Η έκφραση «ψυχική υγεία» είναι κοροϊδία. Το σωστό, όπως είπα, είναι ψυχική υγιεινή με την έννοια που είχε πριν πολλές δεκαετίες στη γνωστή σκοτεινή περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας, στην οποία πολλοί θέλουν να μας γυρίσουν και μάλιστα στην ακόμη πιο σκοτεινή εκδοχή της.

Και για συνεργάτες τους έχουν επιλέξει και τεχνηέντως προωθήσει πρόσωπα με τον πιο χαμερπή ψυχισμό.

Αυτή η γενικότερη κατηγορία προσώπων είναι υπεύθυνη για τα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σαν κράτος. Οι ελεεινές προθέσεις χρειάζονται ελεεινούς υπηρέτες για να γίνουν ελεεινές πράξεις.

Ευχαριστώ.

Πηγή: Πανελλήνια Επιτροπή (Πρώην) Χρηστών και επιζώντων της Ψυχιατρικής