ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ: Η ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Πραγματικότητα Εναντίον της Εικόνας.

Η προσεκτικά διαδιδόμενη εικόνα του καλοσυνάτου ψυχίατρου που καπνίζει την πίπα του και βαθυστόχαστα γνέφει ενώ ο ασθενής του εμπλέκεται σε λεκτικές εξερευνήσεις πάνω σε έναν καναπέ, είναι περίπου τόσο μακριά από την πραγματικότητα όσο οι παραισθήσεις που δημιουργούνται από τα ναρκωτικά. Όμως, ακόμη και ενώ μπορεί να ιδωθεί με περιφρόνηση ή ευθυμία από μερικούς, είναι μια διαδεδομένη εικόνα σε πολλούς ανθρώπους.

Από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μια μαζική καμπάνια δημοσίων σχέσεων από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Πνευματικής Υγείας (WFMH), την Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση (APA) και συνεργαζόμενες ομάδες σ' ολόκληρο τον κόσμο, έχει ανυψώσει τους ψυχιάτρους στις τάξεις ενός σύγχρονου ιερατείου. Αυτοί είναι οι "ειδικοί" στην πνευματική υγεία, και εκείνα τα προβλήματα που ταλαιπωρούν εμάς τους απλούς θνητούς και την κοινωνία στην οποία ζούμε λύνονται εύκολα με τη βοήθειά τους.

Λυπημένος; Δυστυχισμένος; Δε μπορείς να κοιμηθείς; Δε μπορείς να συγκεντρωθείς; Όλοι έχουμε ακούσει τη διαφημισμένη λιτανεία συμπτωμάτων, ακολουθούμενη από την πρόσκληση να επισκεφτούμε το κοντινότερο ψυχιατρικό μας ίδρυμα, με το υπονοούμενο ότι η ψυχιατρική ειδικότητα θα μας "θεραπεύσει" από αυτές τις ασθένειες.

Σε ένα κοινωνικό επίπεδο, οι ψυχίατροι έχουν χωθεί σχεδόν σε κάθε διαταραγμένη στιβάδα. Είναι "ειδικοί" μάρτυρες στα δικαστήριά μας, μετά "νοσηλεύουν" τον αποκαλούμενο εγκληματικά παράφρονα. πληροφορούν τους εκπαιδευτές μας και συμβουλεύουν τη νεολαία μας μέσα στα σχολεία. και εφαρμόζουν προγράμματα γι' αυτούς με εθισμό στα ναρκωτικά. Φιλτράρουν επίσης υποψήφιους για θέσεις τόσο σε δημόσιους όσο και σε ιδιωτικούς τομείς, χορηγούν συμβουλές πάνω στο γάμο και στο σεξ από το ραδιόφωνο και σε δημοφιλή περιοδικά, και χοροστατούν με μεγάλη αυθεντία στην τηλεόραση σχετικά με τα κυριότερα θέματα της ημέρας.

Αρκετά για την εικόνα. Και αυτό που είναι κάπως εκπληκτικό είναι ότι, μετά από προσεκτική εξέταση, εδώ βρίσκεται ένας Αυτοκράτορας ολοκληρωτικά και πολύ προφανώς χωρίς ρούχα. Δεν είναι δύσκολο να το δούμε. Κάποιος έχει απλώς να κοιτάξει στα αποτελέσματα της ψυχιατρικής παρέμβασης μέσα στην κοινωνία μας.

Με το κίνητρο χοντρών κυβερνητικών επιχορηγήσεων σε έθνη σ' ολόκληρη τη γη, ποια κοινωνικά προβλήματα ισχυρίστηκε η ψυχιατρική ότι θα επέλυε για μας; Δοκιμάστε το έγκλημα, τη βία, την κατάχρηση ναρκωτικών, την εκπαίδευση.

Τα αποτελέσματα: Κλιμακούμενο έγκλημα, μια αύξηση στην παράλογη βία, μια επιδημία κατάχρησης ναρκωτικών, όλο και χαμηλότερα εκπαιδευτικά στάνταρτ πρότυπα. Προσθέστε σ' αυτά μια ευρέως διαδεδομένη εξασθένηση των ηθών, και την κατάρρευση της μονάδας της οικογένειας και έχετε μια κοινωνία σε πρόβλημα.

Τι γίνεται με την παραφροσύνη; Αυτοί οι ειδικοί στην πνευματική υγεία έχουν προεδρεύσει πάνω σε μια απίστευτη κατάσταση. Δέκα χρόνια πριν, δήλωσαν ότι 1 στους 10 Αμερικανούς θα υπέφερε από πνευματική πάθηση. σήμερα, ισχυρίζονται ότι 1 στους 5 Αμερικανούς θα πέσει λεία σ' αυτή τη συμφορά.

Η ψυχιατρική έτσι βρίσκει τον εαυτό της μεταξύ σφύρας και άκμονος, με την ύποπτη διάκριση του να είναι ένα από τα λίγα επαγγέλματα, το οποίο πρέπει σταθερά να διαφημίζει τις αποτυχίες του με σκοπό να κερδίσει αυξημένη κυβερνητική χρηματοδότηση, την κυριότερη πηγή χρηματοδότησής της.

Αν η ψυχιατρική δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά ένα γιγαντιαίο τρικ εμπιστοσύνης πάνω στους φορολογούμενους του κόσμου και των εύπιστων σπάταλων που ήταν αρκετά ανόητοι για να εκλέξουν, αυτό θα έδινε αιτία για ανησυχία. Αλλά όταν η προσεκτική εξέταση αποκαλύπτει ότι αυτά καθ' αυτά τα προβλήματα που οι ψυχίατροι υποστήριξαν ότι θα επέλυαν είναι εκείνα που έχουν χειροτερεύσει μέχρι του βαθμού που απειλούν αυτή καθ' αυτή την δομή τους κοινωνίας μας, η ανησυχία είναι μια ήπια και αναποτελεσματική ανταπόκριση.

Είναι καιρός για δράση κι' αυτό είναι το γιατί η CCHR κάνει αυτό που κάνει.

Πώς διέφυγαν απ' αυτό.

Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν οι ψυχίατροι , σε αντίθεση με την εικόνα που προβάλλουν, είναι κάτι, με το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δυσκολία να συμφωνήσουν, ακόμα και όταν αυτό πέφτει στην προσοχή τους.

Υπάρχουν δύο αιτίες γι' αυτό, που απεικονίζονται από την ακόλουθη, αυξανόμενα συνηθισμένη σκηνή:

Είναι μια γεμάτη κίνηση περιοχή στο κέντρο της πόλης. Κινείσαι βιαστικά κατά μήκος του πεζοδρομίου όταν, ξαφνικά, εμφανίζεται ένα φάντασμα. Είναι ένας αξιοθρήνητος άνδρας (ή γυναίκα), ο οποίος σπρώχνει ένα καροτσάκι για ψώνια, φορτωμένο με μπάζα άλλων ανθρώπων. Φοράει βρώμικα ρούχα, έχει σαπισμένες πληγές στο βρωμερό σώμα του, και κάνει μια ζωηρή συζήτηση με τον εαυτό του.

Είναι προφανώς παράφρονας.

Και καθώς τον πλησιάζεις αποστρέφεις τα μάτια σου. Επιταχύνεις το βήμα σου, απλώς ένα κλάσμα. Δε θέλεις να έχεις οτιδήποτε μ' αυτό τον φρενοβλαβή. Θέλεις να τον αποφύγεις. Εσύ και κάθε άλλος που τον βλέπει.

Ο παράφρονας, ο ψυχωτικός όλων των τύπων, είναι μια οδυνηρή θέα για τους περισσότερους από μας. Το να βλέπεις έναν άλλο σε μια τέτοια κατάσταση σύγχυσης και αγωνίας είναι ενοχλητικό, ιδιαίτερα εφ' όσον αισθανόμαστε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε με οποιοδήποτε τρόπο. Ένα τέτοιο πλάσμα, σκεφτόμαστε, είναι πέραν βοήθειας. Έτσι έχουμε τους δύο παράγοντες: δε θέλουμε να είμαστε υπεύθυνοι για τέτοιους ανθρώπους. και, αν κάποιος άλλος ισχυριστεί ότι θα δεχθεί αυτή την υπευθυνότητα, είμαστε τόσο ανακουφισμένοι ώστε να γνέψουμε με τα κεφάλια μας και να συνεχίσουμε να περπατάμε βιαστικά προς τον προορισμό μας και προς οποιαδήποτε καθήκοντα μας περιμένουν εκεί.

Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που επιθυμούσαν να κάνουν τις δουλειές που αποφεύγουν οι άλλοι, με ένα τίμημα. Και εκείνοι που αναλάμβαναν να παρακολουθούν τον παράφρονα στους περασμένους αιώνες ήταν οι πρόδρομοι των ψυχιάτρων του σήμερα. Μεταξύ αυτών ήταν εκείνοι που έδωσαν αφορμή σε ένα νέο κόσμο στην γλώσσα μας,Bedlam, το δημοφιλές όνομα για το Νοσοκομείο της Αγ. Μαρίας της Βηθλεέμ, ένα από τα πλέον διαβόητα άσυλα παραφρόνων στο Λονδίνο, Αγγλία κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Η λέξη bedlam σήμερα αντιπροσωπεύει τη σύγχυση και την αταξία. Και στον καιρό του, το Bedlam ήταν πράγματι ένα μέρος κτηνωδίας και απανθρωπιάς, κάτι περισσότερο από μια αποθήκη για τους παράφρονες, ένας τόπος για να τους κρατήσει έξω από το οπτικό πεδίο και έξω από τη μνήμη.

Δυστυχώς, αυτή η παράδοση συνεχίστηκε μέσα στον Εικοστό Αιώνα. Και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Η κοινωνία ακόμα επιθυμεί οι παράφρονες να παραμένουν έξω από το οπτικό της πεδίο, και αυτό που συμβαίνει σ' αυτούς είναι μικρού ενδιαφέροντος. Μια τέτοια κατάσταση προσελκύει την εκμετάλλευση.

Τι Πραγματικά Κάνει η Ψυχιατρική.

Διατυπωμένο εν συντομία, από τον καιρό των αλυσίδων και των μαστιγίων του Bedlam, η ψυχιατρική θεραπευτική αγωγή έχει εξελιχθεί μόνο λόγω της τεχνολογίας. "Εξελιχθεί" είναι μια ύποπτη λέξη όμως. οι αλυσίδες και τα μαστίγια υπάρχουν ακόμα, αλλά με περισσότερο επιστημονικά ονόματα.

Σήμερα, η θεραπευτική αγωγή περιορίζεται ακόμα σοβαρά σε μια έλλειψη μεθοδολογιών, οι οποίες ακόμα εξαρτώνται από τη βία και οι οποίες εμπίπτουν ουσιωδώς σε τρεις κατηγορίες, ναρκωτικά, αγωγή με ηλεκτροσόκ (ECT) και ψυχοχειρουργική.

Αυτές οι στενές λεωφόροι προσέγγισης ανεβαίνουν στις προτιμήσεις τόσο συχνά όσο οι ποδόγυροι ανεβαίνουν και κατεβαίνουν στους δρόμους της μόδας του Παρισιού. Όχι πολλά χρόνια πριν, η ECT είχε κηρυχτεί κτηνώδης από το ίδιο το επάγγελμα. σήμερα, μια "ευγενέστερη, ηπιότερη" μορφή ECT επιστρέφει.

Το ηλεκτροσόκ

Περιγράψτε τη όπως θέλετε, η ECT είναι κάτι περισσότερο από τη διοχέτευση ηλεκτρισμού 180 μέχρι 460 Volt δια μέσου του εγκεφάλου, είτε από κρόταφο σε κρόταφο ή από το μπροστινό προς το πίσω τμήμα μιας πλευράς του εγκεφάλου. Κάθε τεχνική έχει τους οπαδούς της. Η ECT είχε τις απαρχές της στις πρώιμες Ρωμαϊκές εποχές, όταν οι άνθρωποι θα έβαζαν μια μουδιάστρα (ψάρι που παράγει ηλεκτρισμό) στα κεφάλια τους για να απαλλαγούν από τους πονοκεφάλους. Θα ήταν πιθανόν εξ ίσου αποτελεσματικό για έναν πάσχοντα από πονοκέφαλο να κτυπήσει το δάχτυλό του με ένα σφυρί.

Ο πιο σύγχρονος πρωτοπόρος σ' αυτό το πεδίο ήταν ένας Ιταλός, ο Ugo Cerletti, ο οποίος αντελήφθη ότι οι χειριστές των σφαγείων χρησιμοποιούσαν ηλεκτροσόκ για να φέρουν τα γουρούνια σε επιληπτικούς σπασμούς, ώστε να κόψουν το λαιμό τους. Πράγμα που στην ουσία είναι αυτό που η ECT κάνει στους ανθρώπους. δημιουργεί ένα σοβαρό επιληπτικό σπασμό μεγάλης διάρκειας. Και αυτό αφήνει αμετάκλητη εγκεφαλική βλάβη, όπως αυτό τεκμηριώνεται σε πολλές μελέτες.

Επίσης, η χρησιμοποίηση αγωγής με ηλεκτροσόκ είναι επικερδής. φέρνει ένα εκτιμώμενο ετήσιο εισόδημα πάνω από 3 δισεκατομμύρια δολάρια στην ψυχιατρική βιομηχανία, Αν και οι περισσότεροι νόμοι για την πνευματική υγεία δίνουν στους ασθενείς το "δικαίωμα της πληροφορημένης συγκατάθεσης" για το ECT, στην πράξη οι ασθενείς συνήθως παραπλανιούνται. Η εγκεφαλική βλάβη εμφανίζεται ως "θα έχεις έναν προσωρινό πονοκέφαλο" και η απώλεια μνήμης γίνεται "η ελαφρά σύγχυση μετά θα διαρκέσει μόνο λίγες ώρες". Γενικά, ανεξάρτητα του πώς αισθάνεστε μετά, η "ECT είναι ασφαλής και αποτελεσματική".

Το ότι μερικές πολιτείες στην Αμερική έχουν ήδη αναγνωρίσει ότι τα παιδιά δε θα έπρεπε ποτέ να υποβληθούν σε αυτό το βαρβαρισμό θα έπρεπε να αποτελέσει παράδειγμα για την καταδίκη της ECT, πρέπει να απαγορευτεί και να εξοριστεί στα βιβλία της ιστορίας μαζί με τις βδέλλες, τη Σιδερένια Κόρη και το στρεβλωτήριο .

Η Ψυχοχειρουργική

Η ψυχοχειρουργική έχει ακόμη περισσότερες τεχνικές, την προμετωπιαία λοβοτομή, την διακογχική λευκοτομή, την τομή της υπερμεσολόβιας έλικας, στερεοτακτικές εγχειρήσεις, όπου όλες περιλαμβάνουν την καταστροφή τμημάτων του εγκεφάλου του ατόμου. Η ψυχοχειρουργική, σχίζοντας τον εγκέφαλο ενός ατόμου σε κομμάτια με το νυστέρι, εμφυτεύσεις ηλεκτροδίων ή κάψιμο, δεν είναι θεραπευτική αγωγή αλλά διανοητική δολοφονία. Είναι περίπου τόσο αποτελεσματική όσο το να επισκευάζουμε ένα τηλεφωνικό κέντρο ρίχνοντας μια χειροβομβίδα στον πίνακα ελέγχου. Είναι μαρτυρία για την επιρροή των δημοσίων σχέσεων της ψυχιατρικής το ότι οι νόμοι της πολιτείας επιτρέπουν ακόμα να εφαρμόζεται αυτή η διαδικασία.

Τα ψυχοφάρμακα

Η πιο νεωτεριστική και δημοφιλής σήμερα από τις αγωγές της ψυχιατρικής είναι η χρήση ψυχοφαρμάκων (είτε πρόκειται για σοβαρά ηρεμιστικά για να ηρεμίσουν το άτομο ή για ψυχοτρόπα για να αλλάξουν τις αισθήσεις του), έστω και μόνο επειδή νέα ψυχοφάρμακα συνεχίζουν να έρχονται τόσο γρήγορα όσο μπορούν να πατενταριστούν. Και πάλι, ο στόχος είναι ο εγκέφαλος και η καταπίεση ορισμένων λειτουργιών. Είναι απλώς φαρμακευτική ψυχοχειρουργική, αν και αυτό σπανίως εξηγείται στους ασθενείς.

Τα ψυχοφάρμακα βλάπτουν το νευρικό σύστημα με τέτοιο τρόπο, ώστε η γλώσσα του θύματος κρέμεται άτονα, ανεξέλεγκτα, τα άκρα συσπώνται βίαια και το άτομο αναγκάζεται συχνά να βαδίζει. Αυτή η ιατρογενής [που παράχθηκε από τον γιατρό] κατάσταση δικαιολογείται τότε από τους ψυχιάτρους ως περαιτέρω μαρτυρία "πνευματικής ασθένειας".
Όπως δήλωσε ένας κορυφαίος φαρμακολόγος,

"Οι αντιδράσεις που προέρχονται από τα ψυχοφάρμακα είναι τέτοιας φύσης, ώστε ένας παρατηρητής θα εδικαιολογείτο αν υπέθετε ότι το άτομο που έχει προσβληθεί μ' αυτό τον τρόπο ήταν πνευματικά άρρωστο και, ίσως, επικίνδυνο. Ένα άτομο που υποφέρει από μια τέτοια αντίδραση, ακόμα και σε ένα μικρότερο βαθμό, θα δοκίμαζε μεγάλη δυσκολία στο να γίνει αποδεκτό από τον μέσο άνθρωπο στο δρόμο ως 'φυσιολογικό".

Και έτσι ο ασθενής κλειδώνεται πάλι από τους ψυχιάτρους και το σύνδρομο του ακούσιου εγκλεισμού συνεχίζεται, όλο με μεγάλη δημόσια δαπάνη.

Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των διαδικασιών είναι η αχρήστευση, με κάποιο τρόπο, του ατόμου. Και όταν κάποιος λάβει υπ' όψη του ότι οι περισσότερες ψυχιατρικές περιπτώσεις απευθύνονται σ' εκείνους, οι οποίοι παραδίδονται σε συμπεριφορά που δεν γίνεται αποδεκτή από τους άλλους, αυτή η μορφή ελέγχου γίνεται ένας λογικός και ακόμα και αποδεκτός στόχος, για εκείνους που επιδιώκουν τέτοιο έλεγχο.

Η ψυχιατρική χρησιμοποιεί ηλεκτροσόκ, ψυχοχειρουργική που ακρωτηριάζει τον εγκέφαλο, και ψυχοφάρμακα που βλάπτουν τον εγκέφαλο για να καταστρέψει ένα άτομο και να το κάνει "πειθήνιο και ήσυχο, χειραγωγίσιμο, στο όνομα της "θεραπείας". Καμιά από αυτές τις θεραπείες δεν εντοπίζει την πηγή ή την αιτία των προβλημάτων και καμιά ποτέ δε θεράπευσε.

Όλες αυτές οι ενέργειες διατυπώνονται στον Οργουελλιανό όρο "πνευματική υγεία". Πράγμα που δημιουργεί ένα βάσιμο ερώτημα: Τι ακριβώς είναι η πνευματική υγεία; Φαίνεται να υπάρχουν τόσο πολλοί ορισμοί όσοι και ψυχίατροι, αλλά ο κοινός παρονομαστής φαίνεται να είναι ένα είδος προσαρμογής σε κάποιο υγιεινιστικό πνευματικό πρότυπο. Είναι ένα πρότυπο που, φυσικά, έχει τεθεί από τους ψυχιάτρους. Και είναι ένα πρότυπο, για το οποίο είναι ευαπόδεικτα αναρμόδιοι να αποφανθούν.

Γιατί;

Αυτοί είναι άτομα με το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονίας οποιουδήποτε ξέχωρου επαγγέλματος και με την υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης κατάχρησης ναρκωτικών. Προσθέστε στην εξίσωση το στοιχείο ότι 10% όλων των ψυχιάτρων παραδέχονται ανοικτά τη διάπραξη σεξουαλικής κακομεταχείρισης ασθενών, το ότι, σύμφωνα με μια μελέτη, δύο τρίτα όλων των ψυχιάτρων είναι οι ίδιοι "σοβαρά πνευματικά άρρωστοι" και θα είσαστε συγχωρημένοι για οποιοδήποτε δισταγμό θα μπορούσατε να αισθανθείτε στο να ακολουθήσετε τυφλά αυτούς τους ανθρώπους σ' αυτόν τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο της Πνευματικής Υγείας!!!

Και κρατήστε κατά νου ότι μόνο 1,05% των εγκληματιών που συνελήφθησαν στης ΗΠΑ κατηγορήθηκαν για σεξουαλικές επιθέσεις ή βιασμό. Σύμφωνα με την παραπάνω στατιστική, διατρέχετε μεγαλύτερο κίνδυνο να βιαστείτε στον καναπέ ενός ψυχιάτρου από όσο έχετε περπατώντας μέσα σ' ένα δρόμο της πόλης τη νύχτα.