Η δημιουργία της κρίσης των ναρκωτικών

«Κλείσε τα μάτια σου και θα σου δώσω μια καραμέλα»

«Κλείστε τα μάτια σας και θα σας δώσω μια καραμέλα» είπε ένας δεκάχρονος σε δύο συμμαθητές του καθώς τους έδινε τα υπνωτικά χάπια και τα αντικαταθλιπτικά, που είχε κλέψει από την τσάντα της μητέρας του. Και οι τρεις κατέληξαν στο νοσοκομείο.

Ο Τζο Βέγκας στην ηλικία των 7, όταν η μητέρα του πρώτη του είχε δώσει ένα διεγερτικό χάπι, άρχισε να εθίζεται στην μεθαμφεταμίνη και να καταλήγει στην απόγνωση. «Τα διεγερτικά και το σπίντ είναι το ίδιο πράγμα είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε είτε όχι,» είπε ο Τζο, στην ηλικία των 28 πλέον.

Τα παραπάνω είναι δύο κοινά σενάρια. Ενώ η ηρωίνη, η μορφίνη και η κοκαΐνη είναι συνώνυμα της εξάρτησης, λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι μέρος του προβλήματος με τα ναρκωτικά που αντιμετωπίζουμε σήμερα έχει να κάνει με ναρκωτικά που συνταγογραφούνται.

Σύμφωνα με την υπηρεσία καταπολέμησης των ναρκωτικών στις ΗΠΑ (DEA), η χρήση μεθυλοφαινιδάτης στην «αγορά των ναρκωτικών» έχει γίνει ένα τεράστιο πρόβλημα. Το διεγερτικό αυτό δίνεται με συνταγές σε παιδιά τα οποία έχουν υποτιθέμενες μαθησιακές διαταραχές. Πρωτοπαρουσιάστηκε στα αμερικάνικα σχολεία την δεκαετία του 1960 και το φάρμακο αυτό πλέον πωλείται στην μαύρη αγορά στην τιμή των 5 με 10 δολαρίων. Είναι επίσης γνωστό ως «βιταμίνη R», «R-ball» και σαν «κοκαΐνη του φτωχού» και καταναλώνεται σε μορφή σκόνης είτε από την μύτη είτε με ένεση. Σύμφωνα με μια μελέτη στην Καλιφόρνια, τα παιδιά, που παίρνουν το παραπάνω διεγερτικό με συνταγή, έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να συνεχίσουν με κοκαΐνη.

Η Δρ. Μαίρη Αν Μπλόκ συγγραφέας του βιβλίου Όχι Άλλη ADHD (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), αναφέρει ότι μεταξύ του 1992 και του 1996, η παραγωγή διεγερτικών για «ψυχιατρικούς» σκοπούς τριπλασιάστηκε ενώ η χρήση κοκαΐνης αυξήθηκε κατά 166%.

Σήμερα τα παιδιά συνήθως συνδυάζουν την χρήση διεγερτικών και ηρεμιστικών με άλλα ναρκωτικά συμπεριλαμβανομένης και της ηρωίνης. Ενώ η χρήση μαριχουάνας, κοκαΐνης και έκσταση προϋποθέτουν οι έφηβοι να έχουν «επαφές» με υπόκοσμο, κάθε παιδί που παίρνει διεγερτικά με συνταγή έχει τη δυνατότητα να γίνει ένας έμπορος.

Στην Ιαπωνία, τα διεγερτικά είναι επίσης τα ναρκωτικά που παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη ζήτηση. Σχεδόν το 90% των διώξεων για ναρκωτικά αφορούν αμφεταμίνες και μεθαμφεταμίνες. Στην Ιρλανδία, η κατάχρηση ηρεμιστικών είναι το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα μετά το αλκοόλ. Και στην Βρετανία περίπου 1,2 εκ. άνθρωποι είναι εξαρτημένοι από ηρεμιστικά, γνωστά επίσης ως βενζοδιαζεπίνες.

Πως φτάσαμε όμως σε αυτόν την κουλτούρα των ναρκωτικών?

Από τον καναπέ στους δρόμους

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν πώς οι ψυχίατροι ήταν και είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από την εξαρτημένη από τα ναρκωτικά κοινωνία που ζούμε σήμερα.

Στην δεκαετία του 1960 οι ψυχίατροι έκαναν το LSD όχι μόνο αποδεκτό αλλά και μια «περιπέτεια» για τους χιλιάδες νέους και φοιτητές. Το LSD ανακαλύφθηκε το 1943 από έναν Ελβετό χημικό και οι ψυχίατροι το χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν την ιδέα τους για βελτίωση της ζωής μέσω «ψυχαγωγικών», ψυχοτρόπων ναρκωτικών.

Το 1960, επίσης, Αμερικανοί ψυχίατροι συναντήθηκαν για να συζητήσουν τον ρόλο των ναρκωτικών το έτος 2000. Εκεί, ο Νάθαμ Κλάιν, ψυχίατρος με μεγάλη επιρροή, ο οποίος ήταν μέλος στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, δήλωσε,

«Κατ’ αρχάς, δεν έχω την αντίληψη ότι τα ψυχοφάρμακα είναι πιο αφύσικα απ’ ότι το διάβασμα, η μουσική, η τέχνη, η γιόγκα, ή είκοσι άλλα διαφορετικά πράγματα – αν το δείτε από ένα διευρυμένο σημείο άποψης».

Και όσον αφορά τους κινδύνους, που σχετίζονται με την χρήση τους, ο Κλάιν, υποστήριξε ότι αυτά είναι λιγότερο επιβλαβή από το διάβασμα ή το γράψιμο:

«Μακροπρόθεσμα, τι έχει δημιουργήσει το διάβασμα και το γράψιμο; Έχουν προκαλέσει πολέμους. Γιατί οι άνθρωποι σκοτώνονται, επειδή διαβάζουν διάφορα. Έτσι, θα έλεγα ότι μια συνήθεια, όπως η χρήση βιβλίων ή η εκπαίδευση έχουν δυνητικά πολύ περισσότερες καταστροφικές παρενέργειες».

Με υποστηρικτές σαν τον Κλάιν, η ψυχιατρική μπόρεσε σταδιακά να πετύχει μια ριζική μεταστροφή στις απόψεις σχετικά με την αξία, την χρήση και την θέση ψυχοτρόπων ουσιών στην κοινωνία. Όπως δήλωσε ένας ιατρικός συγγραφέας αυτά τα φάρμακα μας τοποθετούν στην απαρχή μιας κοινωνίας όπου θα επιλέγουμε την διάθεσή μας.

Το 1973, ο ψυχίατρος του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, στο Λος Άντζελες, Λιούις Τζ. Γουέστ, έγραψε: «Σε λίγο καιρό μπορεί να ξεσπάσει μια διαμάχη ανάμεσα στους κλινικούς επιστήμονες για το αν η νοοτροπία, που απαγορεύει τη χρήση ψυχοφαρμάκων, είναι πια μια απαρχαιωμένη στα μάτια όλων άποψη, είτε αυτός είναι γιατρός είτε ασθενής.»

Το 1980 ο ειδικός σε θέματα ψυχοφαρμάκων ψυχίατρος στην Καλιφόρνια, Ρόναλντ Κ. Σίγκελ, έβγαλε το τρομερό συμπέρασμα ότι

το να παίρνει κανείς τέτοια φάρμακα είναι βασική ανθρώπινη «ανάγκη», μια «τέταρτη ορμή» της ίδιας φύσης, ίδια με το σεξ, την πείνα και την δίψα.

Λάβετε υπ’ όψιν επίσης ότι στο Κατανοητό εγχειρίδιο ψυχιατρικής υποστηρίζεται ότι «η κοκαΐνη δεν δημιουργεί σοβαρά προβλήματα εάν λαμβάνεται 2 με τρεις φορές την εβδομάδα».

Σύμφωνα με τον επικεφαλής της DEA στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ, η ψευδής άποψη ότι η κοκαΐνη δεν προκαλεί εθισμό οδήγησε σε δραματική αύξηση της χρήσης της κατά την δεκαετία του '80. Σήμερα, όλα τα ψυχοφάρμακα μπορεί εύκολα να τα αγοράσει κανείς στον δρόμο, συμπεριλαμβανομένου του LSD και των αμφεταμινών, βαρβιτουρικών, ηρεμιστικών, διεγερτικών και της μεθαδόνης.

Οι πιο επικίνδυνοι έμποροι επικίνδυνων ουσιών

Η φράση «φαρμακευτική αγωγή» μπορεί να ηχεί απαλή στα αυτιά μας, αν σκεφτούμε κάποιο σιρόπι για το βήχα, που παίρνουμε με την συνταγή κάποιου ευγενικού οικογενειακού γιατρού. Ωστόσο, οι φαρμακευτικές αγωγές των ψυχιάτρων αποτελούνται από ψυχοτρόπα φάρμακα, πολλά από τα οποία προκαλούν εθισμό και κατάχρηση.

Αντικαταθλιπτικά: Στις δεκαετίες του ’30 και ’40 οι αμφεταμίνες δε θεωρούνταν ότι προκαλούσαν εθισμό, παρά μόνο ότι ήταν ουσίες που σε «ανεβάζουν». Στην Ιστορία της Ψυχιατρικής αναφέρεται ότι «ανεπιθύμητες παρενέργειες –στις οποίες περιλαμβάνονται η ανορεξία, η αρρυθμία και η αύξηση της πίεσης και η ταχυπαλμία– εμπόδιζαν την ευρεία εξάπλωσή τους» εκείνη την εποχή. Αυτό, δεν σταμάτησε τους ψυχιάτρους της εποχής να συνεχίσουν να τις συνιστούν και μέχρι την δεκαετία του ’60 οι εθισμένοι χρήστες αποκαλούνταν πλέον «τα φρικιά του σπιντ».

Ηρεμιστικά – Βαρβιτουρικά: κατά την δεκαετία του 1950 εξαπλώθηκε η χρήση ηρεμιστικών και αντιψυχωτικών φαρμάκων, όπως η χλωροπρομαζίνη. Το αναφερόμενο ως «θαυματουργό φάρμακο» που «λιώνει το άγχος» μέσα σε οκτώ μήνες είχε συνταγογραφηθεί σε περίπου 2 εκατομμύρια άτομα.

Το 1951, ο Χένρι Λαμπορίτ, ένας Γάλλος γιατρός, περιέγραψε τις παρενέργειές του ως «αληθινή φαρμακευτική λοβοτομή». Μέχρι το 1968 το 7% των συνταγών από την Βρετανική Εθνική Υπηρεσία Υγείας ήταν συνταγές για βαρβιτουρικά, για 500.000 συστηματικούς χρήστες. Στις ΗΠΑ το 1974, οι ψυχίατροι έγραφαν 240.000.000 συνταγές ψυχοτρόπων φαρμάκων ετησίως για άτομα εκτός ψυχιατρικών ιδρυμάτων. Μέσα σε 4 χρόνια, το «Γραφείο για τα ναρκωτικά και τα επικίνδυνα φάρμακα» πρότεινε την περικοπή της χρήσης των βαρβιτουρικών, γιατί ήταν «πιο επικίνδυνα και από την ηρωίνη».

Ελάσσονα ηρεμιστικά: Η δεκαετία του ’60 έφερε το «μικρό βοηθό της Μητέρας» ή «φάρμακο της νοικοκυράς», τη βενζοδιαζεπίνη (έλασσον ηρεμιστικό). Μέχρι το 1977 είχαν δοθεί μόνο στις ΗΠΑ 82.175.000 συνταγές για τέτοια φάρμακα, συνολικής αξίας 360 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο εθισμός στη βενζοδιαζεπίνη μπορεί να επέλθει μετά από 14 μέρες καθημερινής χρήσης. Γιατροί πιστοποιούν ότι οι εθισμένοι σε ηρεμιστικά αντιδρούν ακριβώς όπως οι χρήστες ναρκωτικών. Σύμφωνα με μια αναφορά στο Νιουσγουίκ,

«ζητούν επιτακτικά συνταγές, επισκέπτονται σειρά γιατρών για να μπορούν να παίρνουν καινούργιες, προσφεύγουν σε φίλους για να αυξάνουν τις προμήθειές τους. Όταν ξεμένουν υποφέρουν από τα τυπικά συμπτώματα στέρησης: άγχος, κατάθλιψη, εφίδρωση, κράμπες, ναυτία ακόμα και ψυχωτικές αντιδράσεις και καταληψία».

Η απεξάρτηση από τέτοια ψυχοφάρμακα είναι πολλές φορές πιο δύσκολη και μακροχρόνια απ’ ότι η απεξάρτηση από την ηρωίνη», αναφέρει ο Δρ. Κόνγουεϊ Χάντερ.

Μεταξύ του 1990 και του 1996, τα φάρμακα βενζοδιαζεπίνης προκάλεσαν 1.810 θανάτους στην Βρετανία, κάνοντάς τα πιο θανατηφόρα από την ηρωίνη, την κοκαΐνη και την μεθαδόνη που και οι τρεις αυτές ουσίες μαζί ευθύνονταν για συνολικά 1.623 θανάτους.

Τα νεότερα αντικαταθλιπτικά: τα νεότερης γενιάς αντικαταθλιπτικά, οι «επιλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (SSRIs), έχουν προωθηθεί εκτεταμένα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Με το να λέγεται ότι «θεραπεύουν» τα πάντα, από παχυσαρκία, ζήλια, τριχόπτωση, κατάθλιψη, προ-εμμηνορρυσιακό σύνδρομο (PMS) και κάπνισμα, μέχρι ημικρανίες, σεξουαλικές δυσλειτουργίες ακόμη και κτηνιατρικές «διαταραχές», εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα προσπαθούν να «φτιαχτούν», να «κουλάρουν» και να είναι «χαλαροί» χρησιμοποιώντας αυτά τα φάρμακα.

Ο ψυχίατρος, Δρ. Γιόζεφ Γκλένμιουλεν, λέει ότι ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων μπορεί να έρθει αντιμέτωπος με προβλήματα, όπως κόπωση, μυϊκούς σπασμούς, σεξουαλικές δυσλειτουργίες και σύνδρομο στέρησης.

«Έχουμε πλέον αδιάσειστα στοιχεία για ένα μεγάλο φάσμα παρενεργειών, που προκαλούν αυτά τα φάρμακα στην λειτουργία του εγκεφάλου και είναι αυτά τα στοιχεία που πρέπει να μάθει ο κόσμος και οι γιατροί».

Η μεγάλη διαθεσιμότητα των φαρμάκων αυτών έχει προκαλέσει μία καινούργια γενιά ανθρώπων, που κάνουν κατάχρηση αυτών των ουσιών διαλέγοντας να τα παίρνουν σε ενέσιμη μορφή.

Το «έκσταση»: γνωστό ως MDMA, το «έκσταση» είναι ένα συνθετικό ναρκωτικό με διεγερτικά και ψυχεδελικά αποτελέσματα. Μερικοί Αμερικανοί και Ελβετοί ψυχίατροι έχουν χρησιμοποιήσει το MDMA για θεραπεία ασθενών τους. Κατασκευάζεται παράνομα στο Βέλγιο, την Γαλλία, την Γερμανία και την Ολλανδία, και χρησιμοποιείται συχνά στα «ρέιβ πάρτι», πάρτι όπου επικρατεί ο ξέφρενος ολονύκτιος χορός. Στις ΗΠΑ περίπου το 7% των φοιτητών έχουν δοκιμάσει MDMA, και εκατομμύρια νέων, στην κυριολεξία, το έχουν πάρει στη Βρετανία.




Ψέματα της Ψυχιατρικής: η απάτη της διάγνωσης

Οι ειδικοί συμφωνούν ότι η αύξηση της χρήσης παράνομων διεγερτικών σχετίζεται με την αύξηση των συνταγών για ADHD και «υπερκινητικότητα». Μεταξύ του 1990 και του 2000 οκταπλασιάστηκε η παραγωγή μεθυλοφαινιδάτης. Είναι πολύ εύκολο να υποκριθεί κανείς ότι πάσχει από τα συμπτώματα της ADHD με σκοπό να πάρει κάποια συνταγή.

«Απλώς και μόνο η ευρεία διαθεσιμότητα αυτών των φαρμάκων τα κάνει πειρασμό»

, αναφέρει ο Δρ. Τομ Κλάρκ από το ερευνητικό ίδρυμα Υγεία και Εξαρτήσεις. Οι Χερμπ Κάτσινς και Στιούαρτ A. Κίρκ, συγγραφείς του «Τρελαίνοντάς μας, το DSM: Η Ψυχιατρική βίβλος και η δημιουργία ψυχικών διαταραχών», βρήκαν ότι:

Παντού στα σχολεία της Αμερικής, τα παιδιά, που έχουν προβλήματα με τις εργασίες τους, τους συμμαθητές τους, τους δασκάλους τους ή τις οικογένειές τους στιγματίζονται ως ασθενείς από αυτούς που χρησιμοποιούν το DSM, και θεωρείται ότι πάσχουν από σύνδρομα με ονομασίες όπως, Διαταραχή Προκλητικής Εναντίωσης, Διαταραχή Διαγωγής, ή Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Τα παιδιά τοποθετούνται σε ειδικές τάξεις ή τα διώχνουν από το σχολείο, ή τους δίνουν ψυχοφάρμακα. Από τις φυλακές μέχρι και τα ιδρύματα κοινωνικής πρόνοιας για παιδιά, το DSM, διαμορφώνει αντιλήψεις για το πώς να λύνουμε τα προβλήματά και αποφασίζει για το ποιος στιγματίζεται ως διανοητικά ασθενής.

Το DSM είναι το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM) της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Ένωσης . Το ευρωπαϊκό αντίστοιχό του είναι η Διεθνής Ταξινόμηση Νόσων (ICD) – κεφάλαιο ψυχικών διαταραχών. Ο Δρ. Σίντνεϊ Γουόκερ, νευρολόγος, ψυχίατρος και συγγραφέας του Μία δόση ψυχικής υγείας, αναφέρει ότι το DSM μας έχει οδηγήσει στην

«άσκοπη χορήγηση φαρμάκων σε εκατομμύρια Αμερικανούς, και όχι μόνο, οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν θεραπευτεί χωρίς την χρήση τοξικών και δυνητικά θανατηφόρων φαρμάκων».